Dwujęzyczność dziecięca - wstęp

Dwujęzyczność dziecięca - wstęp

Dwujęzyczność (łac. bilinguis- sprawny w dwóch językach) jest  ogólnie definiowana jako płynne posługiwanie się dwoma językami, podczas gdy istnieje potrzeba codziennego używania więcej niż jednego języka. Charakteryzuje się ona częstym i regularnym mówieniem w danych językach.

Należy jednak pamiętać, iż nie jest to stały proces- płynność i użycie danego języka mogą różnić się, w zależności od możliwości posługiwania się nim.

Istnieje wiele klasyfikacji dwujęzyczności. Chciałabym przedstawić dwie z nich- pierwsza dzieli dwujęzyczność na trzy rodzaje, w zależności od wieku przyswajania obu języków:

1. Dwujęzyczność jednoczesna (wczesna)

W przypadku wczesnej dwujęzyczności jednoczesnej oba języki przyswajane są w dzieciństwie (przed 10/11 rokiem życia). Taka osoba posługuje się dwoma językami ojczystymi.

2. Dwujęzyczność wieku dorastania

Jeśli chodzi o dwujęzyczność wieku dorastania, jeden język jest językiem ojczystym (dziecko przyswaja go od samego początku), natomiast drugi język jest przyswojony między 4/5 a 10/11 rokiem życia.

3. Dwujęzyczność dorosłych

Aby mówić o dwujęzyczności dorosłych drugi język musi zostać przyswojony między 10/11 a 16/17 rokiem życia lub po 16/17 roku życia.

Druga klasyfikacja dzieli dwujęzyczność pod względem eksperckości, przy czym w tym wypadku wyróżniamy dwa rodzaje tej umiejętności:

1. Dwujęzyczność symultaniczna (równoczesna)

O dwujęzyczności równoczesnej mówimy, gdy dziecko poznaje oba języki przed 3. rokiem życia.

2. Dwujęzyczność sukcesywna (sekwencyjna)

Jest to rodzaj dwujęzyczności pojawiający się w przypadku rodzin, które wyemigrowały do innego kraju- rodzice posługują się jednym językiem, natomiast drugi język dziecko poznaje, np. w szkole. Jest to o tyle kłopotliwy proces, że mogą pojawić się problemy komunikacyjne, a wręcz tożsamościowe.

Językiem dominującym staje się zazwyczaj ten, który jest częściej stosowany przez dziecko w różnych środowiskach. W większe zakłopotanie wprawia naukowców wielojęzyczność- np. rodzice pochodzący z krajów A i B, a mieszkający w kraju C. Ten proces jest wciąż badany, ale nadal wyróżnia się więcej plusów niż minusów.

Nie mniej jednak, należy pamiętać, iż płynne posługiwanie się wieloma językami jest ogromną szansą na lepszy start w życiu. Zadaniem rodziców jest dbałość o harmonijny przebieg nauki, pozytywne wartościowanie obu kultur i języków, a przede wszystkim przychylne nastawienie do procesu dwujęzyczności oraz kierowanie się dobrem dziecka.